Willem heeft een bakkerij aan de Noordhaven, waar nu Nagelkerke is gevestigd. Hij krijgt in 1906 van de gemeente een hinderwet-vergunning, nadat de bezwaren van de buurman Adriaan Voeten, die enkele panden verderop een houten landbouwschuur heeft (en wiens broer ook bakker is) ongegrond zijn verklaard. De toegang tot de bakkerij loopt door Zevenbergen’s bekendste poortje (een zandstenen renaissance boogpoortje uit de 17e eeuw). Aan de andere kant van het poortje woont de weduwe van Jan Verheijen, de vroegere gemeente architect.

Willem heeft het vak geleerd bij bakker Willem van de Noort aan de Zuidhaven, hoek van Steelandstraat. Als hij begint is hij niet de enige bakker op dat deel van de Noordhaven, er is behoorlijk wat concurrentie. Op de hoek met de Dijkstraat zit bakker Janus Verlinden, Franske Aartsen zit op het huidige nr. 74, Janus Hendriks op het huidige nr. 84, Franske Voeten op de plaats van het vroegere pand van Dirkzwager en Paul Mol op de hoek Noordhaven – Brugstraat. Na 14 jaar verkoopt hij de zaak aan bakker Adriaan Kop uit Etten (opgevolgd door zijn zoon Piet Kop) en in september 1920 vertrekt het gezin vanuit de haven van Antwerpen met het ss Zeeland naar de USA. Op 2 oktober arriveren ze in New York op Ellis Island, na een oversteek van 7 dagen. Vandaar gaat de reis per trein verder naar Detroit, waar Dienna de zus van Willem met haar man Albert Boekema en neef Hubert het gezin opwachten.

Het is niet duidelijk waarom Willem met de bakkerij stopt. Hij lust graag een borrel, dat is bekend. Misschien is het beroep van bakker hem te zwaar geworden. In Amerika kiest hij een ander beroep en wordt conciërge op een school. De door hem in 1906 begonnen bakkerij bestaat nog steeds en is nu de oudste van Zevenbergen.